Meandry bezpieczeństwa wewnętrznego państwa (Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie)

Państwo jest organizacją społeczną spełniającą określone funkcje. Można ich wymienić tyle, ile zostanie określonych sfer aktywności państwa w obszarze życia społecznego. Na pewne minimum aktywności państwa składają się klasycznie wyodrębniane funkcje wewnętrzna i zewnętrzna, a także gospodarczo-organizatorska, socjalna i kulturalno-wychowawcza.

Determinują one aktywność państwa m.in. W obszarze integralności terytorialnej, suwerenności, możliwości przetrwania i rozwoju oraz bezpieczeństwa jego obywateli. Są one utożsamiane głównie z funkcją wewnętrzną państwa zapewniającą w nim bezpieczeństwo i porządek, przy zaangażowaniu m.in.

organów administracji, Policji, Straży Granicznej, straży pożarnej, organów wymiaru sprawiedliwości oraz w pewnych warunkach i wojska. W celu realizacji tej aktywności państwo musi dysponować zasobami i zdolnościami ochrony przed potencjalnymi i realnymi zagrożeniami, które współcześnie cechują się zmiennością, nieprzewidywalnością, transsektorowością i nieokreślonością oraz dotyczą niemal wszelkich dziedzin życia społecznego, w których państwo musi przejawiać swą aktywność.

Przedmiotowe zagrożenia mogą powodować destabilizację rozwoju politycznego czy gospodarczego, utratę życia, zdrowia, posiadanych wartości materialnych czy warunków do luźnego bytu, rozwoju, a nawet utratę suwerenności.

W związku z tym potrzebne jest podejmowanie poprzez państwo adekwatnych działań przeciwstawiających się tym zagrożeniom. Podejmowane przeciwdziałania i działania ochronne powinny być różnorodne i dobrane do charakteru zagrożenia, jego skali czy form eskalacji i rodzaju bronionych poprzez państwo wyżej wymienionych wartości.

Bezpieczeństwo wewnętrzne państwa jest bytem złożonym, zależnym od wielu czynników. Do uniemożliwiania i usuwania skutków współczesnych zagrożeń bezpieczeństwa państwo używa wszelkich osiągalnych sił i środków, jakie są w jego dyspozycji.

W przedmiotowej publikacji zostały zaprezentowane te obszary bezpieczeństwa wewnętrznego państwa, które związane są z: przygotowaniami obronnymi Państwowej Straży Pożarnej, reglamentacją broni i jej wpływem na bezpieczeństwo publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej, racjonalizacją funkcjonowania krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, zarządzaniem kryzysowym realizowanym jako zadanie publiczne samorządu terytorialnego, nielegalną imigracją i jej wpływem na bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej, modelem systemu ratownictwa w Rzeczypospolitej Polskiej i przywództwem w kierowaniu bezpieczeństwem.

Pozwalają one ukazać złożoność i rozległość problematyki bezpieczeństwa wewnętrznego państwa. Dobór tych siedmiu obszarów nie jest przypadkowy. Są one konsekwencją dociekań naukowych w obszarze poszczególnych zagadnień, przedstawionych w ramach przewodów doktorskich.