Czarnomorze (Michał Kruszona)

Bywając w Rumunii, wielokrotnie zadawałem sobie pytanie: a gdyby tak pojechać dalej? Myśl ta była bardzo kusząca, ciekawość tego, co spotkam po drugiej stronie morza, ogromna.

Podróżować można w przestrzeni, lecz też, co w moim przypadku jest odczuwalną koniecznością, w głąb czasu, a i to niewiele. Przyglądanie się ludziom, temu, co gra w ich duszach, w co wierzą, czego się boją, z jakiej tradycji utkali swoje życie, to dla mnie nieodłączne składniki podróżowania. Duchy zapomnianych bohaterów sprzed kilku lat i sprzed wieków towarzyszą mi w trakcie wszystkich wyjazdów, inspirują do opisywania tego, czego na pierwszy rzut oka nie sposób dostrzec. Spotykam je na starych podwórkach, w rzadko przez turystów odwiedzanych miastach, na zarośniętych cmentarzach. Przemawiają do mnie z pożółkłych fotografii wiszących na ścianach stuletnich domów. Tak powstała ta książka, rzeczywista i nierzeczywista. Wymyślona, lecz i oddająca to, co spotkało mnie osobiście. Nakłaniam do poszukiwania, wyjątkowo nam bliskich, duchów Czarnomorza.

Michał Kruszona

W ciągu dwóch dekad moich podróży po Europie Wschodniej i Azji zdarzyło się tak mnóstwo, iż o każdej z nich mogłaby powstać niesamowita książka. Taką jest właśnie Czarnomorze Michała Kruszony. Odnalazłem w niej siebie i to, co w podróżach jest najbardziej ekscytujące – wyjątkowych ludzi, szczyptę szczęścia, strachu, opis zdarzeń na pograniczu rzeczywistości, a może już ową rzeczywistość przekraczających. Często po powrocie do domu zastanawiałem się, czy to, co mi się przytrafiło w Gruzji, Mołdawii i Rumunii, wydarzyło się naprawdę. Podobną tajemnicę pozostawiam do rozwiązania czytelnikom Czarnomorza. Namawiam do lektury, a potem – w drogę…

Rafał Biernacki

dziennikarz TVP, „Telekurier"