Piaskospanie - marcin orlik (RW 2010)

Słodkich snów...

Witaj w świecie, w którym granica pomiędzy jawą a snem nie istnieje – witaj w piaskospaniu. Zdarzyło ci się tuż po obudzeniu mieć to dziwne wrażenie, że rozmawiałeś z kimś we śnie, czując równocześnie, że rozmowa odbyła się naprawdę? Przeżywałeś przygody, których nie można poznać w rzeczywistości, a przecież kryły w sobie ten szczególny okruch realności dowodzący prawdziwości twoich przeżyć? Jeśli tak, może właśnie zdarzyło ci się piaskośnić...

A teraz wyobraź sobie, że jest wyłącznie piaskosen; że nie istnieje nic innego. Przywitaj się z głównym bohaterem – to jego codzienność. Lewy nie zna swojego imienia. Nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. Nie wie choćby, czy ma ciało. Jedyne, co zna i czego jest pewien, to piaskospanie. Moment, kiedy na twarzy czuje chłodny dotyk miękkiego piasku, żeby po chwili zobaczyć Miasto. Tam dowiaduje się, jakie przewidziano dla niego zadanie; tam ludzie, którzy posiadają nad nim władzę, wydają polecenia. Głównym obowiązkiem Lewego jest przesłuchiwanie więźniów. Razem z Prawym wchodzą do cudzych snów,wyciągać z nich informacje. Ale przesłuchując, można czasem dowiedzieć się za dużo...
Lewy chce się obudzić, bo ile można śnić? Jednak dla niego przebudzenie nie jest prostą sprawą; pozostał wciągnięty w intrygę piaskośniących, którzy za wszelką cenę chcą przedłużyć jego sen i są gotowi poświęcić wszystko, byleby jedynie się nie obudził. Mają w tym swój cel...

Lektura Piaskospania przyprawiła mnie o dreszcz niepewności i zburzyła spokój mojej duszy. Książkę czyta się prędko i lekko, lecz polecam ją tylko osobom o stalowych nerwach. Nie wiem jak inni czytelnicy powieści, lecz ja od teraz uważnie rozglądam się wokół siebie...

Piaskospanie to powieść dziwna, lecz wciągająca jak ruchome piaski. Trudno ją streścić. Trudno opisać jednym zdaniem. Ale spróbuję – dla mnie to powieść o szukaniu odpowiedzi na pytanie: „kim jestem i co tu się, do cholery, wokół mnie dzieje?”.