Ich dziecko, AZ#2785A258EB/DL-ebwm/epub (TADEUSZ DOŁĘGA-MOSTOWICZ)

Opowieść o chropowatej męskiej przyjaźni, o wojnie bolszewickiej, o rywalizacji o rękę przepięknej kobiety... Tak rozpoczyna się ta powieść: „Było to w owe dni, kiedy linia frontu, jak ognista wstęga gnana wiatrem, od wschodu posuwała się naprzód z nieprawdopodobną szybkością, niczym pożar w wyschniętym stepie. Zwijała się w konwulsyjnych skrętach, naprężała się jak cięciwa łuku, zrywała się i wiązała w supły, ale wciąż biegła na zachód, pochłaniając coraz to świeże wsie, miasta, ziemie, coraz gwałtowniej, coraz chciwiej wdzierając się w Rzeczypospolitą. W Warszawie, w Sztabie Generalnym, szeleściły złowrogo szare arkusze map, chyliły się nad nimi poorane zmarszczkami czoła generałów, zaczerwienione od bezsenności oczy, liczyły gorączkowo kilometry, i godziny, transporty i oddziały, siły wroga i własne. Poprzez otwarte okna wlewało się upalne lato, wlewał się gorący oddech miasta, oddech prędki, nierówny, drgający podnieceniem, przerywany przejmującym krzykiem: - Do broni!... Do broni!... Drżało i rozpłomieniało się w tym okrzyku każde serce, budziły się najmniej czułe sumienia, zaczynała pulsować najzimniejsza krew, z niewiarygodną łatwością rozsypywały się w gruzy przemyślne teorie, wątpliwości, obawy, a choćby zwykły egoizm, zwykły strach. (…) Naród, jak szeroki, konkretny zwierz, ocknął się i „wzbudził gniew w piersiach swych”. Polnymi drogami, pośród zielonych zbóż szli młodzi chłopcy z tobołkami na plecach, z niedużych cichych miasteczek, z wielkich miast, z ubogich dzielnic robotniczych i z białych pałaców, z ław szkolnych, z biur, z warsztatów i sklepów szli, napływali ochotnicy. A gdy jeden drugiego spotkał, gdy jeden drugiemu w oczy spojrzał, odnajdywał w nim swoje myśli, swoje uczucia, swoje pragnienia i nadzieje, odnajdywał brata, choćby więcej niżeli brata, bo samego siebie”.