Wojna gallicka

W roku 58 p.n.e. Legiony rzymskie pod wodzą Gajusza Juliusza Cezara rozpoczęły podbój terytorium rozciągającego się od Oceanu Atlantyckiego i Pirenejów po Ren i Morze Północne, a zamieszkanego najczęściej poprzez celtyckie plemiona Gallów. Walki trwały do roku 51 p.n.e. Opisał je – w formie corocznych relacji – sam Cezar. Nie jest to więc przekaz w pełni obiektywny: ukazuje przebieg wydarzeń z punktu widzenia wodza jednej ze stron – strony zwycięskiej. Cezar demonstruje działania swoje i podległych mu dowódców w prawidłowym świetle, jednakże relacjonuje je skrupulatnie i szczegółowo, dzięki czemu jego tekst stał się dla historyków najważniejszym źródłem dla poznania dziejów podboju Galii poprzez coraz mocnojsze państwo rzymskie. A ponieważ Cezar był też bacznym obserwatorem o szerokich zainteresowaniach, toteż zawarł w swym dziele w dodatku cenne informacje o plemionach zamieszkujących Galię, ich przywódcach, strukturze społecznej, zwyczajach, wierzeniach. Co więcej, ten wybitny polityk i bezwzględny wódz okazał się być też prawidłowym autorem: pisał komunikatywnie, a jego jasny, dokładny i pozbawiony krasomówczej przesady fason chwalił już Cyceron.

Obecna publikacja stanowi pierwszą część Corpus Caesarianum – kompletu relacji o wojnach toczonych poprzez Cezara – w przekładzie i nad wyraz drobiazgowym opracowaniu profesora Eugeniusza Konika i Wandy Nowosielskiej. Gromadzi m.in. Spory wstęp z życiorysem Cezara i charakterystyką jego spuścizny literackiej oraz opisem struktury armii rzymskiej. Tom uzupełniają: mapa teatru działań wojennych w Galii, ilustracje, a także indeks.