Pustko (Warstwy)

Autor książek wierszem i prozą Maciej Bobula zabiera nas w świat dzieciństwa oglądanego poprzez ramię. W jego najnowszym tomie odnajdziemy więc słodkie czereśnie, lecz też martwe zwierzęta, przemoc, wspomnienia filmów, których nie da się zapomnieć i bezustannie powracającą śmierć. „Pustko" zwabia czytelników bajkową stroną wizualną, rysunkami z zeszytów, które, jak wiersze Bobuli, chwytają moment, emocję, afekt. Chwilę później oddaje głos Człowiekowi Słoniowi z filmu Davida Lyncha, a ten wyznaje: – „świat był mi koszmarem" mówi bohater wiersza Bobuli. Bo cierpienie i śmierć to główne postaci tej książki. Bobula pisze poezję szczątków, w której los ludzi nie góruje wcale nad losem zwierząt. Poznajemy tu koty, jeże, psy.
Język „Pustko" to połączenie tradycji, ludowej melodii i polskości z nowoczesnością, rapem. Zawołanie „mordo" spotyka tu „mord", jest jego sąsiadem. Nie wiadomo tylko czy tym korzystnym czy złym.
Wiersze Macieja Bobuli się nie kończą, rozmawiają ze sobą, opowieść zmienia na chwilę temat i nastrój. Jesteśmy na wsi, w klasie, jesteśmy na podwórku, jesteśmy na pogrzebie, jesteśmy w kosmosie. Jest o dzieciństwie, samobójstwie, płci, planecie i kolonializmie. Raperka Little Simz występuje tu na jednej scenie z ofiarami polskich pogromów. To poezja obrazów odzyskanych. Trwalszych niż ziemia.