Panie, co chcesz, abym czynił? (Gruca Stanisław)

W bogatej literaturze teologicznej nie znajdujemy całościowego opracowania teologii powołania kapłańskiego. Jeszcze trudniejsze wydaje się znalezienie opracowań dotyczących niepodzielnie ujętego powołania kapłana zakonnego.

Podjęta w niniejszej publikacji próba wydobycia teologii powołania z myśli i życia Leona Jana Dehona okazała się zasadna. Z pism Założyciela księży sercanów, odnoszących się do powołania, wyłania się mocno zarysowana sylwetka kapłana zakonnego (sercanina).

Jest on: pokorny - w znaczeniu gotowości do zwyczajnych czynności duszpasterskich podejmowanych gorliwie, wolny od wypalenia i zniechęcenia - ten aspekt współcześnie konkretnie dotyka duchownych. W koncepcji Dehona nie istnieje pojęcie zniechęcenia i wypalenia duchowego jako stanu, który miałby ogarnąć kapłana nawet na krótki czas, kierujący się miłością - cnota miłości w życiu kapłana jest nadrzędną, gwarantującą prawidłowe wypełnienie kapłańskich funkcji, niosącą satysfakcję i zadowolenie w różnorodnych sytuacjach, ufny względem Kościoła i przełożonych, wierny modlitwie, zwłaszcza adoracji, która sprzyja przyswajaniu sobie uczuć Jezusa, zdolny do stosownego diagnozowania rzeczywistości społecznych.

Zdaniem Dehona nie można dążyć do świętości bez odniesienia do rzeczywistości:,,Kapłan musi być człowiekiem swojego czasu, zawsze opierającym się na Kościele, kolumnie i fundamencie prawdy, musi przemawiać językiem swej epoki, pamiętając o studiowaniu ważnych problemów, które występują w narodzie".

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.