Blask. ołtarz mariacki wita stwosza shine st. mary's altar by veit stoss

połysk. Ołtarz Mariacki Wita Stwosza to książka składająca się z kilku części. Jedna z nich to materiał ikonograficzny prezentujący stan samego ołtarza, tworzony przez Andrzeja Nowakowskiego. Postęp w fotografii i cyfrowej obróbce zdjęć umożliwił po raz pierwszy przedstawienie dzieła Wita Stwosza tak monumentalnie.

Makrofotografia, plany ogólne i szczegółowe przedstawiają ołtarz w sposób, jaki nie był realny do tej pory, a na który bez dwóch zdań to arcydzieło zasługiwało. Zdjęcia zrobione przy wykorzystaniu fachowego oświetlenia i podnośników przedstawiają ołtarz w zupełnie nowym świetle.

Ta dokumentacja fotograficzna pozwoli wielu badaczom tego zabytku na dotarcie do miejsc i szczegółów ołtarza, których zobaczenie nie było i nie jest możliwe bez specjalistycznego sprzętu. Drugą część publikacji stanowią teksty wybitnych badaczy i znawców tematu.

Tekst prof. Piotra Skubiszewskiego Wit Stwosz i sztuka XV wieku to zestawienie mistrza z innymi wybitnymi artystami tamtej epoki. Prof. Jerzy Gadomski w tekście Homo faber – homo artifex rysuje tło historyczne powstania dzieła i jego powiązanie z myślą teologiczną epoki.

Dr hab. Grażyna Jurkowlaniec w artykule Ołtarz Mariacki Wita Stwosza. Tradycja – innowacja – recepcja prezentuje obecny stan badań i analizę krakowskiego retabulum. Jedną z najważniejszych części pracy jest bibliografia Wita Stwosza i Ołtarza Mariackiego, autorstwa Mariana Zaczyńskiego, zatytułowana Wit Stwosz.

Przewodnik bibliograficzny. Jako pierwsza obejmuje nie tylko prace naukowe, ale też literaturę piękną, popularną, eseistykę, literaturę dla dzieci i młodzieży i filmy. Ma układ chronologiczny – ukazuje historię obecności artysty, jego dzieła w Polsce i za granicą (nade wszystko w przestrzeni niemieckojęzycznej).

Nie jest klasyczną bibliografią, jaką sporządzają historycy sztuki (z podziałem materiału bibliograficznego na działy: życie, formy snycerskie, malarskie etc., twórczość krakowska, norymberska etc.) – ma być raczej swoistą „narracją" bibliograficzną, prezentującą właśnie w porządku czasu występowanie sporego dzieła i znacznego artysty w polskiej świadomości.

Dlatego odnotowane są także druki, w których występują najdrobniejsze nawet wzmianki, ślady, domniemania, przypuszczenia, nieuzasadnione często atrybucje. Potencjalnym odbiorcą bibliografii Stwoszowskiej ma być nie tylko historyk sztuki, lecz także historyk kultury sensu largo, literatury, mentalności oraz idei.

Opis bibliograficzny jest pełny (w sensie Estreicherowskim, z pełnym tytułem i podtytułem, wydawcą, nakładcą, drukarzem – w przypadku druków dawnych jest to, samo w sobie, zasadniczym świadectwem kultury artystycznej i intelektualnej), adnotowany (z zasady adnotacje zawartościowe, niekiedy pojawia się specyficzny dla zawartości cytat).

Bibliografia poświęcona Stwoszowi przywołuje w ten sposób konteksty ogólniejsze, relacje między kulturami (zwłaszcza polską i niemiecką), namiętności zbiorowe (spór o pochodzenie Stwosza), umiejętność i nieumiej...