Karta do albumu o melancholii poezje (Marcel Proust)

Wiersze pozwalają nam poznać pisarza i uchwycić Prousta w jego spontaniczności. Jako młody człowiek Proust pisał jednocześnie poezję, jak i prozę. Nawet po tym jak rozpoczął pisanie siedmiotomowej powieści w wieku trzydziestu ośmiu lat, nie przestał pisać poezji.

To obszerne zaskoczenie choćby dla jego oddanych czytelników. W powszechnej opinii jest znany ze swoich utworów prozatorskich, długich zdań i dziwacznych zachowań, ale to dzięki wierszom możemy ujrzeć mniej znane oblicze tego twórcy, bardziej intymne, wyrażające podobne tematy w odmiennym stylu.

Wiersze Prousta można podzielić na dwa okresy: wczesne, które napisał przed dwudziestym piątym rokiem życia, te znajdują się w pierwszym tomie Poezji i burleski i satyry, wiersze zadedykowane pojedynczym osobom, znajdujące się w drugim tomie Poezji.

Datowanie wierszy, które nie zostały opublikowane za życia pisarza, jest skomplikowane. Sporo z nich zostało dołączonych do osobistych listów, które Proust rzadko opatrywał datą. Jakkolwiek opracowany przez Philipa Kolba zbiór listów Prousta, wydany w latach siedemdziesiątych XX wieku, pozwolił na wypracowanie epistolarnej chronologii.

Czym była poezja dla Prousta w chwili, gdy zaczął pisać swoją powieść? - był istotą literatury. Jego ulubionymi poetami byli Baudelaire czy Grard de Nerval, o których narrator wspomina w siedmiotomowej powieści jako o głównych inspiratorach jego pisarskiego projektu.

Ważni byli ponadto Leconte de Lisle, Paul Verlaine, a także Stphane Mallarm. W momencie publikacji swojej powieści w 1913 roku Proust zaczął zyskiwać sławę. Po przeczytaniu wiadomości o rewelacjach, jakie zawierała opublikowana korespondencja innych pisarzy, przekazał swoim zaufanym powiernikom: bankierowi Horacemu Finaly'emu i Lionelowi Hauserowi,mają zabezpieczyć jego listy przed publikacją po jego śmierci.

Powiedzieli mu, że to niemożliwe. Bez wątpienia nie spodziewał się, że jego wiersze zostaną odszukane i skatalogowane. Były pisywane do przyjaciół okazyjnie. Niektórych z nich poprosił o to, żeby zostały zniszczone.

Najprawdopodobniej nawet nie pamiętał o napisaniu niektórych z nich, gdyż powstawały na skrawkach papieru lub kopertach. Jego wiersze są pełnymi harmonii elaboracjami Poszukiwania straconego czasu. Swoimi korzeniami proustowska poezja pozostaje zanurzona w późnym romantyzmie, wczesnym Baudelairze i Nervalu, choć pozostaje konwencjonalna w formie.

W wierszach możemy ujrzeć Prousta jako ładnego rozmówcę, żartownisia, młodzieniaszka, który próbuje poderwać mleczarkę na swojej drodze do domu z liceum Condorcet, który śpiewa serenady Jeanne Pouquet z rakietą do tenisa w ręce, i wymienia dziecinne listy ze swoim przyjacielem Reynaldo Hahnem.

Wiersze są nieraz intymne, wesołe, pełne uczuć i pozbawione sentymentalizmu. Tytuł Karta do albumu o melancholii. Poezje Autor Marcel Proust Wydawnictwo Eperons-Ostrogi EAN 9788366102774 ISBN 9788366102774 Kategoria Literatura, Poezja ilość stron 150 Rok wydania 2021 Oprawa broszurowa