W krzywym zwierciadle ironii i autoironii (Milanowicz Anna, Bokus Barbara)

Autorki opisują trzy eksperymenty z udziałem pań i panów, przeprowadzone w celu sprawdzenia, w jaki sposób płeć, samoocena i lęk wpływają na generowanie i postrzeganie ironii werbalnej oraz autoironii oraz tworzenie obrazu JA w tym procesie.

Z badań wynika, że wypowiedź ironiczna (krytyka przez pochwałę lub pochwała poprzez krytykę) funkcjonuje nie tylko na dwóch stopniach językowych: dosłownym i zamierzonym, ale także w perspektywie dwóch płci.

Ironia, chociaż etymologicznie,,ona" (forma gramatycznie kobieca), jest raczej domeną mężczyzn. Są oni bardziej ironiczni aniżeli kobiety i stosują ironię niejednokrotnie na granicy żartu. W przypadku pań ironia przybiera odcień złośliwości.

Osoby o wyższej samoocenie i niższym poziomie lęku częściej posługują się autoironią. Autorki monografii zwracają szczególną uwagę na rolę emocji w przetwarzaniu ironii i posługiwaniu się nią. Na podstawie przeprowadzonych badań proponują koncepcję ironii jako obronnego mechanizmu autoregulacji.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.