Bruliony starej ziemi

'Bruliony starej ziemi', tryptyk opowiadań Andrzeja Turczyńskiego, to dzieło ze wszech miar zasługujące na uwagę. Wczytując się w te rozległe jak stepowe równiny opowiadania, musimy być gotowi, aby zanurzyć się w meandrycznie wijący się nurt narracji – spieniony strumień refleksji, dźwięków, obrazów, fragmentami bliski technologii strumienia świadomości, innym razem, nieodległy od tego, co Henryk Bereza (któremu asygnowane jest pierwsze z opowiadań) określił jako 'snojawa'.

Właśnie sen oraz muzyczność (a może muzyka snów?) to słowa kluczowe dla tej gęstej, eseistycznie opalizującej prozy. Andrzej Turczyński wytwarzając coś na kształt prozatorskiej synestezji, a nawet mimetyzując niejako muzyczny porządek – zdaje się częściowo naśladować muzyczny rytm.

Wymaga to jednak od czytelnika najwyższego stopnia skupienia, ponieważ tylko uważne ucho jest w stanie wychwycić głosy i pogłosy – echa tradycji muzycznej, lecz i filozoficznej czy literackiej. Zwłaszcza odwołania do perfekcyjnych Rosjan, mistrzów Turczyńskiego – Puszkina, Turgieniewa, Bunina, a także wielu innych.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.