Kawaleria samodzielna rzeczypospolitej polskiej w wojnie 1939 roku (Wingert)

Wojna polsko-niemiecka 1939 roku stanowi ostatni rozdział działań samodzielnej, zwanej w dodatku strategiczną, kawalerii w operacjach wojennych. Kawaleria Rzeczypospolitej Polskiej zamknęła ten rozdział ostatecznie, na zawsze – była ona ostatnią kawalerią samodzielną w czystej formie spomiędzy kawalerii wszystkich obszerniejszych państw świata.
podczas gdy inne pokaźniejsze państwa świata przeszły po pierwszej wojnie światowej na wielkie jednostki kawalerii zmotoryzowanej, bądź także silnie umocnionej zmotoryzowaną piechotą, a także artylerią, kawaleria polska pozostała w 1939 roku w stanie prawie nie naruszonym i nie zmienionym, podobnym bliźniaczo do stanu kawalerii samodzielnej armii z końca XIX wieku, a najwyżej z czasu pierwszej wojny światowej.
Kawaleria polska – wszystkie jej obszerne jednostki, brygady kawalerii, wszystkie jej pułki szwoleżerów, ułanów i strzelców konnych oraz dywizjony artylerii konnej – wypełniły korzystnie, w miarę swoich sił, obowiązek względem ojczyzny, Rzeczypospolitej Polskiej, w tragicznej kampanii 1939 roku.
Kawaleria polska nie ma się czego wstydzić, iż padła ofiarą niemieckiej broni pancernej w roku 1939. Padłaby ofiarą w tej nierównej walce każda konna kawaleria świata.
Nade wszystko nie zawiodła kawaleria polska nigdy w poczuciu swojej zwartości, przywiązania do swych jednostek i do swoich pułkowych sztandarów. Na tym polega jej przewaga nad innymi rodzajami broni Wojska Polskiego 1939 roku.