Codzienność. sierpieńwrzesień 1944

Tylko prawda jest ciekawa! – twierdził Stanisław Cat-Mackiewicz i Codzienność. Sierpień–wrzesień 1944 jest tych słów wyśmienitym potwierdzeniem – powstanie warszawskie widziane oczyma łączniczki. Bez ocen i sądów!

„Dzidzia-Klamerka" patrzy na świat uważnie, z dystansem, czasem choćby autoironią. Ma fotograficzną pamięć i prawidłowe pióro. Bo Teresa Sułowska-Bojarska zdobyła literackie szlify, na długo wcześniej (…), nim zdecydowała się opisać powstańczą młodość.

Jej relacja, choć spisana nie na gorąco, a dużo lat po wojnie, uderza nie tylko detalami,typowo przyśpieszonym, zadyszanym rytmem. Bo w sierpniu i wrześniu 1944 roku dla młodych warszawiaków czas uległ niezwykłej kondensacji.

A łączniczka, której oczami oglądamy obronę „Mokotowskich Termopil", przechodzi przyspieszony kurs życia i człowieczeństwa, w ciągu kilkudziesięciu dni dowiadując się wszystkiego o bohaterstwie i o ludzkiej podłości, o cnocie odwagi i hańbie bestialstwa.

„Zdobyła przyjaciół – pisał Tomasz Merta – by zaraz ich utracić i opłakać. Doświadczyła granic ludzkiej wytrzymałości i poświęcenia. Czuła cudowny smak wolności i gorycz powtórnej niewoli". Relacja ważna nie tylko dlatego że „Dzidzia-Klamerka" była jedyną ocalałą łączniczką mokotowskiego sztabu WSOP,w głównej mierze dlatego, iż siłą literacką dorównuje Pamiętnikowi… Mirona Białoszewskiego.

Wydanie poprawione i rozszerzone o wybór poezji Teresy Sułowskiej-Bojarskiej. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.