Podróż do włoch elżbiety lubomirskiej i stanisława kostki potockiego

Wspólna wyprawa do Włoch księżnej marszałkowej Lubomirskiej i jej zięcia hrabiego Stanisława Kostki Potockiego w 1785 i 1786 roku była wyjątkowym wydarzeniem w ich ruchliwym i ważnym dla polskiej kultury życiu.

w kontraście do wcześniejszych włoskich wypraw Potockiego ta wspólna z teściową odznaczała się nie tylko odmiennym politycznie tłem wynikającym z ich aktywnego uczestnictwa w tzw. Aferze Dogrumowej, lecz i charakterem, innym niż ich wcześniejsze kolekcjonerskie poczynania.

Afera Dogrumowej stała się ważną cezurą w życiu księżnej marszałkowej. Burzliwe wydarzenia z nią związane i pełne pasji zaangażowanie Lubomirskiej w tę polityczną intrygę były bezpośrednią przyczyną wyjazdu ze stolicy w zasadzie na stałe.

A z Warszawą wiązało ją przecież ponad trzydzieści lat aktywnego towarzysko i politycznie życia, związki rodzinne, czy wreszcie jej przedsięwzięcia artystyczne – zrealizowane, rozpoczęte czy planowane i ważne dla kultury polskiej stolicy.

Jej późniejszych interesów na miejscu pilnowali oczywiście plenipotenci i krewni, ale to Łańcut, Paryż i Wiedeń były tymi miejscami, które ją w głównej mierze po tej wyprawie angażowały.