Polska i trzy Rosje. Polityka wschodnia Piłsudskiego i sowiecka próba podboju Europy w 1920 roku

Fascynujące studium polityki międzynarodowej Polski, mocarstw zachodnich i Europy Wschodniej w latach 1918–1920

Wizja geopolityczna Piłsudskiego kontra trzy Rosje – „biała", „czerwona" i nieimperialna

Profesor Andrzej Nowak początkuje opowieść o Józefie Piłsudskim z chwilą jego ucieczki ze szpitala psychiatrycznego w Petersburgu 14 maja 1901 roku. Prowadzi czytelnika poprzez czasy rewolucji, rosyjskiej wojny domowej i pierwsze próby sowietyzacji Europy. W fascynujący sposób demonstruje ścieranie się polskich politycznych orientacji wobec zagrożenia ze wschodu i problemy z partnerami – Litwą, Białorusią i Ukrainą.

W nowym wydaniu dodany został znaczny rozdział, obejmujący czas od wiosny do jesieni 1920 roku. Autor skupia w nim uwagę na zmiennych koncepcjach strategicznych i decyzjach podejmowanych w tym okresie przez bolszewickie kierownictwo, przez Lenina i jego towarzyszy z Politbiura (Trockiego, Lwa Kamieniewa i Stalina). Analizuję improwizowaną wówczas próbę bezprecedensowej zmiany układu geopolitycznego Europy Wschodniej, wyjścia z „czerwonego" Heartlandu Eurazji na zachód. Co znaczyła ta próba – i jej niepowodzenie latem 1920 roku? Czy chodziło o sowietyzację Polski tylko, czy również Europy Wschodniej, a może całej Europy po prostu? A może w grę w dodatku wchodziło odnowienie imperialnej kontroli Moskwy i zgody – na zasadzie rozgraniczenia strefy tej kontroli – z sąsiednim imperium: niemieckim? Jaki wpływ na porażkę tych zamiarów w roku 1920 miała akcja Piłsudskiego, albo inaczej: postawa Polski w tych miesiącach, od maja do października? Na podstawie nowej dokumentacji źródłowej (z postsowieckich archiwów) autor daje świeże odpowiedzi na te pytania.

Książka wyszczególniona Nagrodą Klio za rok 2001 i ceniona za najkorzystniejszą analizę polityki wschodniej Józefa Piłsudskiego.

Czy Piłsudski „uratował bolszewizm", wstrzymując aktywność polskiego frontu wschodniego w chwili szczytowego powodzenia ofensywy Denikina na Moskwę jesienią 1919 roku? Czy to raczej Denikin powinien był zrezygnować z nieugiętej wierności hasłu jednego, nierozłącznego imperium, żeby pozyskać przeciw bolszewikom jedyną realną pomoc, jaka była w jego zasięgu – pomoc Polski i innych nierosyjskich narodów dawnego Cesarstwa Rosyjskiego? Czy z kolei Piłsudski nie mógł przyjąć oferty pokoju, z jaką wiosną 1920 roku wystąpiła sowiecka dyplomacja, i oszczędzić w ten sposób Polsce krwawej kampanii od kwietnia do października tegoż roku? Czy jednak realnie Lenin kiedykolwiek – przed warszawską i niemeńską klęską Armii Czerwonej – oferował Polsce coś innego aniżeli kolejne formuły sowietyzacji? To tylko znane, może głównie powtarzane i publicystycznie uproszczone pytania, na które – pomiędzy innymi – staram się znaleźć tutaj odpowiedź: rzetelną, nieuproszczoną, uwzględniającą jak najwięcej danych historycznego kontekstu.

Andrzej Nowak