Formy ekspresji podmiotowości nowoczesnej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika)

W powszechnej świadomości polska poezja ostatnich dekad XVIII i początku XIX wieku jest zjawiskiem nieciekawym i nieatrakcyjnym, z reguły dyskutowanym z perspektywy nadchodzącego romantyzmu, na tle którego wypada zawsze niekorzystnie.

Książka ta wyrasta z przekonania, iż twórczość takich poetów, jak m.in. Franciszek Karpiński, Adam Jerzy Czartoryski, Józef Morelowski, Jan Paweł Woronicz, Hugo Kołłątaj czy Cyprian Godebski, przynosi dużo pytań dotyczących kwestii fundamentalnych, związanych z problematyką tożsamości jednocześnie w jej wymiarze indywidualnym, jak i zbiorowym.

Specyfika tego okresu, kształtowanego przez zjawiska ogólnoeuropejskie, które sprzyjały krystalizowaniu się nowoczesności,, a także tendencje typowe dla rodzimego rodzaju oświecenia, sprawia, że powstała wówczas literatura jest wartym badawczej refleksji terenem śledzenia ścieżek wyłaniania się wczesnonowoczesnej podmiotowości z specyficznymi dla niej napięciami między samookreślaniem a autokreacją.

W książce szczególną uwagę zwrócono więc na rozmaite mechanizmy uobecniania się „ja" realne do uchwycenia w wybranych do analizy utworach. Stanowią one ważne ogniwo w długotrwałym procesie przemian polskiej tożsamości, której swoistość trudno zrozumieć bez odwołania się do jej korzeni.