Do ostatniego ziarenka ryżu

Do ostatniego ziarenka ryżu to skategoryzowane pod wspólnym tytułem swobodne zapiski, które autorka prowadziła podczas swego trzyletniego pobytu w Japonii. Opisuje w nich swoje małżeństwo z rodowitym Japończykiem oraz to, co w ich relacji – ludzi pochodzących z dwóch odmiennych światów, zaskoczyło i zszokowało równocześnie ją samą, jak i jej męża. Dużo miejsca poświęca jeszcze podtokijskiej prowincji, na której przyszło jej żyć: ludziom, swojej pracy i nieprzewidzianym problemom.

Po przyjeździe do Kraju Kwitnącej Wiśni bohaterka ekspresowo orientuje się, że musi radzić sobie sama i iż tylko na sobie może polegać. W dzielnicy, w której prawie nikt nie zna języka angielskiego, musi podjąć wręcz nadludzki wysiłek, żeby skomunikować się z resztą społeczności, której obyczaje i zachowania nieustannie ją zaskakują i dziwią. W jej życiu zaczynają pojawiać się sytuacje, których się nie spodziewała i – niczym zjawy z horroru – osoby, których nigdy nie chciałaby spotkać. Bez pomocy, wsparcia, a czasem nawet zrozumienia ze strony najbliższego człowieka – czyli męża, podejmuje walkę o przetrwanie w zupełnie obcej dla siebie kulturze, starając się przeżyć każdy dzień jak najlepiej i dokończyć go niczym rozpoczęty posiłek: do ostatniego łyka zielonej herbaty, do ostatniego ziarenka ryżu.