Rymy duchowne (1590) (Armoryka)

Treścią „Rymów Duchownych” jest szereg utworów lirycznych, opartych na silnej wierze a nacechowanych głęboką refleksją. Są to podniosłe modlitwy do Boga, świadczące o głębokim religijnym natchnieniu poety, utwory czysto „osobiste”, dające całą skalę uczuć religijnych autora. W tych brzmiących strofach uderza czytelnika na przemian to nadzieja bezwzględna, pewność nawet zbawienia, to znów rozpacz za grzechy, męka wierzącej duszy, narzekania na brak sił do podniesienia się, ciężka pokuta wewnętrzna, nawet żądanie śmierci, niepewność co do przyszłego losu, pokrywana rozumowaniem o celu naszego bytu itd. Przedmiotem tych pieśni są tylko oderwane pojęcia jak: grzech, zbawienie, kara wieczna, miłosierdzie boże, życie zagrobowe, walka pierwiastków prawidłowych i złych w człowieku, życie doczesne pod względem moralnym, łaska boska, przymioty boskie, cnoty teologiczne i inne. Jednak o sobie poeta przede wszystkim mówi, potężnych jednak danych wcale nie daje, grzechów ani cnót swych lub cudzych nie wyszczególnia, a tylko ogólnie z grzechem, jako takim, walczy, z wrogiem nieprzejednanym ludzkości „przeciwnym”, tj. Szatanem. Grzech, pokusa, zawistny nieprzyjaciel cnotliwego człowieka wyrasta u niego w demoniczne kształty, a słowo zainspirowanej pieśni nabiera brzmień Starego Testamentu, którego napotkać można niejedne ślady, zwłaszcza Psałterza Dawidowego. W dwóch tylko razach Grabowiecki nawiązuje myśl swoją do wypadków bieżącej chwili, mianowicie do bezkrólewi po ucieczce Henryka i po śmierci króla Stefana, ale i tu związek jest szczególnie luźny, poeta podnosi się ponad szeroki polityczne z prośbą do Boga o wnętrze i łaskę dla ojczyzny.