Samotne pokolenie (Universitas)

Samotne pokolenie jest wyborem szkiców i recenzji Jerzego Andrzejewskiego z lat 1927-1939. W tomie znalazły się najważniejsze teksty krytyczne i liczne, nieznane dotąd szerzej eseje, artykuły i noty Andrzejewskiego, publikowane w głównej mierze w dzienniku „ABC”, a także w tygodniku „Prosto z mostu”. Powstała w ten sposób całość stanowi pierwszy tak reprezentatywny przegląd przedwojennej krytyki literackiej autora Ładu serca. Podejmował on w niej próby rekonstrukcji sytuacji duchowej młodego pokolenia, pisał o współczesnej sobie prozie polskiej, francuskiej, a także angielskiej, interesował się debiutami swych rówieśników: Gombrowicza, Rudnickiego, Brezy, fascynował go Conrad i Mauriac, podziwiał Nałkowską oraz Iwaszkiewicza. Stworzył fascynującą panoramę literatury dwudziestolecia międzywojennego.

„Lektura międzywojennych szkiców Jerzego Andrzejewskiego pozwala nie tylko lepiej zrozumieć jego późniejsze uwikłania i wybory, lecz rzuca światło na pewną konfigurację idei, które odradzają się pod różnorodnymi postaciami. Jestem przekonana, iż edycja pism krytycznych autora Ładu serca jest książką tyleż pasjonującą, co konieczną”. (prof. Joanna Zach)

Jerzy Andrzejewski (1909-1983) – prozaik, krytyk, eseista, scenarzysta, jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich XX wieku. Autor powieści (m. In. Ład serca, 1938; Popiół i diament, 1948; Idzie skacząc po górach, 1963; Apelacja, 1968; Miazga, 1979), opowieści (Ciemności kryją ziemię, 1957; Bramy raju, 1960), opowiadań (Drogi nieuniknione, 1936; Noc, 1945), dzienników (m. In. Z dnia na dzień, 1988).