Pory poezji (Universitas)

Książkę Bartosza Suwińskiego uwydatnia głębokie przeżycie tematu. Dostrzegam je w silnym emocjonalnym stosunku do najważniejszych pytań, stawianych poprzez autora pisarstwu Miłobędzkiej. Kwestia czasu, jak najsłuszniej umiejscowiona w centrum rozprawy, implikuje uruchomienie szeregu kontekstów filozoficznych (oddających filozoficzność implikowaną omawianej twórczości) i literackich (w perspektywie porównawczej), pozostając zarazem w nieomal każdym momencie sprawą osobistą badacza, odzwierciedloną poprzez fason, jakim się posługuje. Wykład jest spoetyzowany, nacechowany przez potrzebę powracania do problemów najszczególniej niepokojących i uchwycenia wymykającego się sedna obserwowanego zjawiska. Metaforyzacja i repryza to najchętniej używane tu tropy.

Odpowiedź na pytanie o czas jest ze swej natury zamachem na niemożliwą do rozwiązania zagadkę, tajemnicę w znaczeniu ścisłym, pytanie zaś o poezję czasu nie może znaleźć odpowiedzi nieskomplikowanej. Jeśli nie chce się poprzestać na takich wnioskach, które byłyby pochodną profesjonalnej rutyny badacza literatury, to z żadnym z pytań kluczowych dla omawianej pracy nie można rozstać się naprawdę. Zatem próby uzupełnienia i „rozbujania” słownika krytyki poetyckiej, podobnie jak pewien wariant perseweracji, powtarzania się ujęć, powodują wrażenie kompletnie usprawiedliwionej i prawidłowo przemyślanej strategii usidlania obrazów czasu i słowa, podążania za ich niepowstrzymanym ruchem.

(prof. Dr hab. Piotr Śliwiński)

Książka Bartosza Suwińskiego to praca napisana świetną polszczyzną, wyśmienita stylistycznie, skomponowana niezwykle prawidłowo, stworzona kompetentnie, z dogłębną znajomością literatury przedmiotu i poświadczająca niezwykłą erudycję autora. Czytelniczą wrażliwość młodego uczonego potwierdzają przekonujące i mądre interpretacje wierszy. Bartosz Suwiński napisał książkę, którą przeczytałem „jednym tchem”, z radością i dużą satysfakcją poznawczą. Jest to bowiem praca świetna. Dotyczy nad wyraz ważnej materii współczesnej i dzisiejszej poezji – dzieła Krystyny Miłobędzkiej, które domaga się nieprzerwanego namysłu na styku fenomenologii i hermeneutyki, będącymi podstawą metodologii zastosowanej przez autora w dysertacji. Książkę Bartosza Suwińskiego oceniam jako idealnie napisaną, inteligentną i twórczą. Jest pytaniem o to, jak należy kształtować dzisiejszą świadomość literacką.

(dr hab. Paweł Tański)