Pisma ostatnie (Universitas)

W ostatnich latach życia polemiczny odruch pojawiał się u profesora Henryka Markiewicza ze zwiększoną częstotliwością. Działo się tak zapewne zarówno dlatego, że mniej aniżeli dotąd pochłonięty poważną pracą własną, uważniej śledził bieżące życie naukowe, jak i z tego przede wszystkim względu,duża część tendencji i postaw badawczych, wyłaniających się z postmodernistycznego paradygmatu, napotykała na opór jego racjonalności, wychodziła poza aksjologiczną ramę, w obrębie której pracował jego intelekt; rozmijała się także wyraźnie z wyobrażeniami o naukowości i profesjonalizmie, jakie go ukształtowały. (…)

Wciąż spierał się o literaturoznawcze imponderabilia i korygował tezy obecnie krążące w jego naukowej biosferze, ale też z pasją prowadził walkę podjazdową, ukazując na potężnych przykładach, jakie są skutki interpretacyjnego leseferyzmu i badawczej dezynwoltury – brak wiedzy, lekceważenie fachowego warsztatu, językowe niechlujstwo. Trwał przy przeświadczeniu, iż istnieją granice interpretacyjnej dowolności, zwalczał „wirusa nadinterpretacji i programowego subiektywizmu”, pisał kąśliwie,choćby jeśli historię literatury cechować (za jedną z badaczek) jako „fikcję, dyskurs, który nie odtwarza rzeczywistości, lecz nadaje jej znaczenie”, to jednak „nawet nie odtwarzając rzeczywistości, należy się choć trochę z nią liczyć. W przeciwnym wypadku mamy do czynienia z zabawą, która nie ma swoich reguł. A zabawa bez reguł to licha zabawa”.

Teresa Walas, ze Wstępu