Poezje, AZ#FC783589EB/DL-ebwm/epub (Armoryka)

Tom poezji Tadeusza Stefana Gajcego (1922-1944) – polskiego poety czasu wojny, żołnierza Armii Krajowej. Urodził się 8 lutego 1922 w domu przy ul. Dzikiej 43/45, w ubogiej robotniczej rodzinie warszawskiej.

Jego ojciec był ślusarzem w praskim Taborze Kolejowym, matka zaś położną. Zaczął pisać szczególnie wcześnie, lecz jako 16-latek zniszczył „młodzieńcze" wiersze. W latach 1938/1939 stwarza poezję, którą rozpoczyna traktować poważnie.

Widoczne jest w niej pragnienie filozoficznego zrozumienia świata, losu i życia człowieka. Przeważa ton refleksyjny, pesymistyczny i momentami buntowniczy, ale pojawiają się także pozytywne akcenty. To, co eksponuje poezję Tadeusza Gajcego na tle innych poetów tamtego okresu, to typowo odmienny, unikalny styl pisania o brutalnej rzeczywistości wojennej.

Poeta odrzuca tworzenie wierszy przystępnych, pisanych pod gust publiczności, czy takich, które wprost opisują okrucieństwa wojny. Ukazuje je w postaci apokaliptycznych wizji, które nie odbierają nic z ich okropności, a za to nie nużą dosłownością opisu.

Jego utwory obfitują w niezwykłe metafory, śmiałe skojarzenia wzięte z mowy potocznej, po których natychmiast można poznać niemal każdy wiersz poety.