Grzechy wołające o pomstę do nieba (Armoryka)

Ze wstępu: Grzech ma to do siebie, iż nie mówi nigdy: „Dosyć, poprzestań”, lecz ciągnie, niejako gwałtem porywa człowieka za sobą i w coraz obszerniejszą wtrąca go przepaść nieprawości. Z grzechem dzieje się podobnie jak z lawiną. Grzesznikowi zdaje się za każdym razem, iż ten grzech, który popełnia, to jeszcze rzecz znikoma; lecz ten grzech pcha go siłą nieprzepartą do występków i zbrodni coraz to cięższych, tak dalece, iż człowiek, lekceważąc sobie wszelkie natchnienia i przestrogi Ducha Świętego, ostatecznie wpada w grzechy noszące piętno osobliwszej złości. Takimi są grzechy, o których chcę mówić w nauce dzisiejszej, grzechy wołające o pomstę do nieba, czyli grzechy tak niegodziwe, iż Pan Bóg głównie karze je szczególnym sposobem, aby te kary i chłosty były odstraszającym dla drugich przykładem. – Dziwna ich nazwa „grzechy wołające o pomstę do nieba”, boć najczęściej wykraczają przeciw bliźniemu, a grzechy, które wykraczają wprost przeciw Panu Bogu, są z natury grzechami cięższymi. Mimo to ta nazwa jest adekwatna, bo te grzechy tak nad wyraz naruszają, psują, przewracają porządek przyrodzony i moralny, zagrażają c istnieniu rodzaju ludzkiego.