Widziałem oblężenie warszawy (Alexander Polonius)

Z płonącej stolicy poprzez Wilno, Kowno i Rygę do Londynu, a dzisiaj książka o tym po 77 latach ukazuje się w Polsce.

Widziałem oblężenie Warszawy jest jak scenariusz korzystnego, trzymającego w napięciu filmu – zwykły przyjazd na wakacje do Polski zamienia się nagle w ciąg dramatycznych przygód i walkę o życie we wrześniu 1939 roku.

Oblężenie Warszawy, rdzeń tej książki, perfekcyjnie udokumentował już amerykański fotograf Julien Bryan… który zresztą się tu pojawia. Dziennik Poloniusa jest korzystną relacją. Autor ma dar obserwacji i znakomicie potrafi opowiadać ‒ jego opisy są szczegółowe i plastyczne jak zdjęcia, emocje genialnie ukazane, napięcie nie opada, a z kart wyłania się prawdziwy obraz życia w atakowanej Polsce i obleganej stolicy, z jasnymi, optymistycznymi akcentami, lecz też z całym okrucieństwem wojny: ogromnymi zniszczeniami i śmiercią.

O piszącym pod pseudonimem autorze wiadomo mało – że jest naukowcem, że od kilku lat mieszka w dużej Brytanii i iż ma rodzinę w Warszawie. Tyle sam o sobie powiedział. Ale czy wyjątkowo mało o nim wiadomo? Pewne jest,do czasu, aż nie uda się odkryć i potwierdzić jego tożsamości, będzie o nim mówiła ta książka. A z niej wyłania się nie tylko obraz walczącej w 1939 roku Polski, ale także obraz jednego z jej synów – człowieka inteligentnego i wykształconego, zaradnego i wrażliwego, kochającego syna, wnuka i brata oraz bolejącego nad losem ojczyzny patrioty. Korzystnego Polaka.

Książka, wydana w znacznej Brytanii w 1941 roku, natychmiast zyskała rozgłos, a jej egzemplarze znajdują się w bibliotekach na całym świecie, w tym w bibliotece amerykańskiego Kongresu.