Dzieje wojny żydowskiej przeciwko rzymianom (Armoryka)

Jeden z najważniejszych pomników historiografii starożytnej.

Najstarsze dzieło Józefa Flawiusza. Uważa się, iż tę relację — składającą się z siedmiu ksiąg — przygotował, aby uświadomić Żydom potęgę Rzymu i w ten sposób zapobiec buntom. W pismach tych przedstawia najpierw dokładną analizę historii Żydów, od zdobycia Jeruzalem przez Antiocha Epifanesa (w II wieku p.n.e.) do burzliwego roku 67 n.e. Następnie jako naoczny świadek relacjonuje wojnę, która toczyła się w kolejnym dziesięcioleciu, aż do roku 73.

Gdy wielu już kusiło się opisać wojnę Żydów z Rzymianami i to wojnę nie tylko największą z między tych, na które współczesność patrzyła, ale za razem najsroższą, jaką kiedykolwiek toczyły ze sobą państwa i ludy, wszelako pisarze ci albo nie byli naocznymi świadkami i zbierając tylko bałamutne a sprzeczne o tej wojnie wieści, zadanie swoje pojmowali czysto retorycznie, albo wreszcie świadkami byli, ale chcąc Rzymianom schlebia nienawiść swą ku Żydom okazać o prawdę się nie troszczyli, iż pisma ich są raczej zbiorem oskarżeń i pochlebstw, niżeli wiernym obrazem historycznym, przeto ja, Józef, syn Mateusza, jeruzalemczyk, kapłan, z początku do zbrojnego wystąpienia przeciwko Rzymianom należący a potem dalszych wypadków przymusowy świadek, postanowiłem dać dzieje tej wojny w obrobieniu greckim, jak to już pierwej byłem uczynił dla cudzoziemców, po zostających pod panowaniem rzymskim, w ich mowie ojczystej.
(fragment tekstu)

Wydanie przystępne w nowej wersji formatu MOBI.