Autobiografia (Marginesy)

kompilacje Panufnika publiczność przyjmowała owacjami w prestiżowych salach koncertowych świata. Lecz nie w Polsce.

Tu poprzez ćwierć wieku od ucieczki kompozytora jego muzyka była zakazana, a on szkalowany. Także dziś lepiej zna go Anglia niż Polska, za którą tęsknił pół życia i której dedykował większość utworów.

Gdy był dzieckiem, matka wyśniła jego spotkanie z angielską królową. Pod koniec życia jako pierwszy polski artysta otrzymał z rąk Elżbiety II tytuł szlachecki.

Syn skrzypaczki i lutnika muzykę dostał w genach, a od losu talent. Przed wojną zdążył skończyć konserwatorium i wyjechać po nauki do mistrzów w Wiedniu, Paryżu i Londynie. Wrócił, żeby opiekować się rodziną.

Okupację przeżył, grając z Witoldem Lutosławskim w kawiarniach i komponując patriotyczne pieśni (m.in. Warszawskie dzieci). Po wojnie rzucił się w wir odbudowy życia filharmonicznego. Władza ludowa hołubiła go i uważała za najkorzystniejszego kompozytora, lecz nie pozwalała mu komponować tak, jak chciał. W połowie życia wybrał wolność na emigracji.

Pisał na zamówienie m.in. Yehudiego Menuhina i idealnych orkiestr: Londyńskiej, Bostońskiej i Chicagowskiej. Na chwilę oderwał się od komponowania, by spisać wspomnienia (Methuen, 1987).

– Całe życie był żarliwym polskim patriotą – zaświadcza Lady Camilla Jessel Panufnik, żona kompozytora, dzięki której zaczął na powrót kreować. Do opowiedzianej poprzez niego historii życia dodała epilog, włożyła niemało zrobionych fotografii i mnóstwo serca, aby książka ukazała się w stulecie jego urodzin, w Roku Andrzeja Panufnika.