Drzewo przeklęte. dzieciobójca (Armoryka)

Antoni Pietkiewicz. Dwa doskonałe opowiadania zapomnianego już nieco autora, Antoniego Pietkiewicza: „Drzewo przeklęte” i „Dzieciobójca”. Napisane po mistrzowsku pokazują ludzkie serca i dusze, codzienne problemy, które nie za każdym razem muszą się dobrze skończyć, czy mieć prawidłowe rozwiązanie.
Fragment: „Zbudzono brzękiem łańcucha!... Z niebios przeniosłem wzrok na ziemię, i spostrzegłem o kilkadziesiąt kroków od siebie, nieopodal od jakiejś chatki, pod krzyżem na rozdrożu, pomiędzy dwoma żołnierzami stojącymi z bronią na ramieniu, klęczącego starca, który oczy i ręce wznosząc ku niebu, zdawał się modlić głęboko. Kajdany, które miał na nogach, zbudziły mię z dumań, silniejsze zrobiwszy wrażenie, niźli dźwięk dzwonu na Anioł Pański, co jeszcze nie ustał. Cóż to za zbrodniarz, pomyślałem sobie, który na dźwięk kościelnego dzwonu, z tak głęboką skruchą pada na kolana? I niepohamowaną zdjęty ciekawością, z wolna zwróciłem się ku tamtej stronie, aby mimo figury przechodząc, z bliska się przypatrzyć interesującej mię postaci. Przeszedłem niepostrzeżony, i niepostrzeżony usiadłem na przyzbie chatki przeciw krzyża, i oczu od starca oderwać nie mogłem...”