Bezprym pierworodny syn pierwszego króla polski 986 zima wiosna 1032 (Wydawnictwo Avalon)

Dzieje Bezpryma, najstarszego syna pierwszego polskiego króla Bolesława Chrobrego, były zaiste nieodgadnione i to jednocześnie za życia, jak i po śmierci. Jego istnienia nie odnotowało żadne ze średniowiecznych polskich źródeł.

Nic więc dziwnego, że aż do schyłku XVIII w. Nie był znany nauce polskiej, protestowano że istniał, kiedy w jednej z niemieckich kronik i jednym z niemieckich roczników wypatrzyli go obcy badacze.

Kiedy w końcu pogodzono się w Polsce z jego istnieniem, przez większość XIX w. Identyfikowany był z najmłodszym synem Bolesława Chrobrego, Ottonem i występował jako „Otton Bezprym”. Historyczność Bezprymowi przywrócił dopiero w 1876 r.

Anatol Lewicki, badacz, spod którego pióra wyszła w wielu miejscach aktualna do dziś biografia Mieszka II, trzeciego z synów Bolesława Chrobrego. Kiedy już pogodzono się w nauce polskiej z istnieniem Bezpryma, w oparciu o enigmatyczną notkę niemieckiego rocznika że zginął jako książę zasiadający na tronie polskim z powodu najstraszniejszej srogości swojego tyraństwa przypisywać mu zaczęto wszystko co tylko historyk mógł uznać za najgorsze, a co w znaczny sposób przyczyniło się do upadku królestwa polskiego rychło po śmierci Bolesława Chrobrego.

Zadanie to ułatwione jest faktem, że tak naprawdę poza trzema informacjami źródłowymi (że się urodził, został wygnany z Polski, mimo to zasiadł na tronie i zaraz zginął) niczego pewnego więcej o nim nie wiadomo.

W prezentowanej monografii po raz pierwszy w jednym miejscu skategoryzowano, omówiono i oceniono hipotezy pokoleń badaczy dotyczące osoby Bezpryma. Autor, oddalając jedne hipotezy, nie waha się zaprezentować i własnych, nowych.

Stawia sobie jednak za cel nie tyle przekonanie Czytelnika do własnej wizji dziejów Bezpryma, co chęć rozbudzenia dyskusji o tym niegdyś w pełni zapomnianym księciu polskim, a później obarczanym winą za prawie wszystko zło, które mogło się zdarzyć w Polsce na przełomie lat dwudziestych/trzydziestych XI w.