Edukacja filozoficzna w Indiach wczesnego okresu upaniszadowego

Publikacja jest pierwszym polskojęzycznym ujęciem historii edukacji filozoficznej w dawnych Indiach. Tytułowy problem zasługuje na szczególną uwagę – sięga bowiem do nieprzeciętnie udokumentowanych źródeł tego zjawiska i początków samej hinduskiej myśli filozoficznej, ujawniając korzenie jakże dzisiaj modnej jogi.

Książka, lecz ma charakter naukowy, to adresowana jest do szerokiego grona odbiorców ciekawych się kulturą hinduską. Ukazuje, jak rodziło się zjawisko edukacji filozoficznej i jak w swoich początkach było głęboko zakorzenione w pierwotnych strukturach inicjacyjnych.

Omawia zagadnienia związane z (1) właściwym celem edukacji, koncentrując się na problematyce cierpienia człowieka, wyzwolenia od niego, przeszkód, jakie stoją na drodze do osiągnięcia tego celu, i wreszcie potencjału poznawczego człowieka; (2) doborem przedmiotu edukacji, w tym zagadnieniami mitycznych początków, problematyką poznania, atmanem i brahmanen, stanami świadomości i kwestią tożsamości czy prawem karmana; (3) metodami pracy edukacyjnej, uwzględniając problematykę inicjacyjną i kwestię bezpośredniego doświadczenia o charakterze mistycznym, rolę słów w procesie dydaktycznym czy początki tradycji jogi.

Z narracji wyłania się bogaty świat poszukiwań filozoficznych, pełen zapału i afirmacji życia, a także wiar w możliwość osiągnięcia niczym nieuwarunkowanego szczęścia. Świat lubiący tradycję, ale i odważnie szukający nowych dróg do jak najkorzystniejszego użycia własnego potencjału.