Średniowieczny port w Zatoce Puckiej w świetle badań archeologicznych

Podwodne stanowisko archeologiczne w Zatoce Puckiej zostało odkryte w 1977 roku poprzez warszawskich płetwonurków. Od tamtej pory, aż do 2019 roku, były tam prowadzone badania archeologiczne. Niniejsza książka jest podsumowaniem ponad 40 lat badań wielu naukowców i ośrodków badawczych.

Po zebraniu i przeanalizowaniu wszystkich przystępnych danych wydzielono pięć faz funkcjonowania portu. Faza 0 to okres określany jako przedportowy. Rozpoczął się on w epoce brązu, a zakończył ok. VIII wieku.

Faza I to pierwszy okres funkcjonowania portu datowany na IX–X wiek. Faza II funkcjonowania portu w Pucku przypada na drugą połowę XII wieku. Port tej fazy został prawdopodobnie zbudowany na ascetycznym korzeniu, po przyłączeniu Pomorza przez Bolesława Krzywoustego i nadaniu tych ziem rodowi Sobiesławiców.

Faza III zabudowań portowych przypada na okres od końca XIII do połowy XIV wieku. W omawianym czasie wielkość konstrukcji portowych wyraźnie się zmniejsza i skoncentruje się bliżej ujścia Płutnicy. Prawdopodobnie zabudowania tej fazy są pozostałością po stacji rybackiej nazywanej Trzęsawiskiemnadanej klasztorowi oliwskiemu poprzez księcia Mściwoja II.Końcówka XIV wieku to rozwój miasta Pucka w obecnym miejscu, a co za tym idzie – prawdopodobne przeniesienie głównego portu w nowe miejsce i porzucenie zabudowań u ujścia Płutnicy.