Architektura Poznania o charakterze uzupełniającym po roku 1945

Tematem książki jest kształtowanie w latach powojennych dodatkowej zabudowy mieszkaniowej w śródmieściu Poznania – w dzielnicach Wilda, Łazarz i Jeżyce, które na przełomie XIX i XX wieku stały się osią rozwoju urbanistycznego nowożytnego miasta.

Uwagę skupiono na identyfikacji i analizie działań mających na celu stworzenie nowej zabudowy jako nierozłącznej części istniejących kwartałów. Analizowany okres podzielono na lata: 1945-1948, 1949-1956, 1957-1968, 1969-1980, 1981-1990, a także 1990-2007, by ukazać badane zjawisko w kontekście panujących wówczas tendencji architektonicznych, uwarunkowań politycznych i obowiązujących idei tworzenia środowiska mieszkaniowego w Polsce.

W analizie wybranych obiektów zabudowy mieszkaniowej o charakterze uzupełniającym skoncentrowano się na relacjach zachodzących pomiędzy dziełem architektonicznym a otaczającym go historycznym kontekstem przestrzennym.

W drugiej części zaprezentowano autorską interpretację zjawisk architektonicznych związanych z zabudową uzupełniającą. Poruszono tematykę wpływu kontekstu na budownictwo mieszkaniowe wykonane w tak niepowtarzalnych warunkach.

Zwrócono między innymi uwagę na wpływ dzieł architektury europejskiej na tę zabudowę. W podsumowaniu przedstawiono zjawisko tworzenia obiektów zabudowy uzupełniającej jako cykl twórczy, kreatywny, czerpiący inspiracje ze znanych dzieł architektury współczesnej, na który miały wpływ – przeróżny w zależności od okresu – lokalne uwarunkowania, w tym polityczne i społeczne