Trzeba długo iść, żeby dojść do siebie

1 września 2009 roku, po rozmowie z psychiatrą, z własnej woli zdecydowałam się pójść do szpitala psychiatrycznego na oddział zaburzeń nerwicowych. Po wielu latach leczenia, które wciąż nie przynosiło spodziewanego efektu, doszłam do wniosku, że szpital jest moją ostatnią nadzieją. Znalazłam się tam, ponieważ chorowałam na zaburzenia odżywiania – bulimię i anoreksję.

Wtedy okazało się, że to nie jest mój jedyny ani najważniejszy problem… Gdybym się o nim nie dowiedziała i nie zaczęła sobie z nim radzić, to pewnie chorowałabym nadal albo gorzej – już żeby mnie tutaj nie było.

teraz wiem jedno: jeśli się wyjątkowo chce wyzdrowieć i nad wyraz wierzy w to, iż można być zdrowym, wówczas jest to realne. Wiara – prawdziwa, szczera wiara – czyni cuda. Nie mówię o zaleczeniu choroby i jej nawrotach. Piszę o zrozumieniu siebie, dojściu do przyczyn zachorowania i całkowitym, bezpowrotnym wyzdrowieniu. Wyleczeniu się.

Kieruję książkę do wszelkich. Do osób, które uważają tę chorobę za zwykły wymysł. Do nastolatek chcących zwrócić na siebie uwagę. Do osób zakompleksionych. Do rodziców. Istotnie jednak adresuję ją do takich samych dziewczyn i dorosłych już pań jak ja. Do tych, które wpadły w koszmar tej choroby i albo się leczą, lecz nie przynosi to takich efektów, jak aby chciały, albo nie chcą się leczyć, bo im poprawnie z chorobą, albo wstydzą się pójść do psychologa i psychiatry. Proszę, by nie traciły nadziei, żeby nie mówiły „nie mogę przestać", tylko w końcu powiedziały sobie „mogę", bo aczkolwiek ta droga jest długa, ciężka i bolesna, to warto ją przejść. Warto znaleźć się na jej końcu, bo tam czeka na nas upragnione szczęście.