Bezdomnieć

Tytułowe słowo „bezdomnieć" to autorski neologizm Iwony Mickiewicz, czasownik odpowiadający słowu „odejść". Lecz „bezdomnieć" jest czasownikiem niedokonanym, procesualnym, a „odejść" – dokonanym, definitywnym.

To wybór znaczący. Bezdomność jako kondycja ludzka jest wprawdzie doświadczeniem tragicznym, lecz jest też drogą, wolnością, otwarciem – nie zamknięciem. […] Tekst Bezdomnieć w szczególny sposób upomina się o wolność dla słów, wolność dla poezji – tej zazdrosnej dziewczynki-tricksterki, kreatywnej anarchistki, wrażliwej i delikatnej, narażonej na przemoc, manipulacje i zastosowanie, a zarazem wiecznie młodej, nieustannie się odradzającej, niedającej się nigdy uciszy, otruć, zabić.

Nie istnieją dla niej mury między codzienną rzeczywistością a enklawą deklarowanej nierzeczywistości. Warto dołączyć do Iwony Mickiewicz i jej bohaterki, żeby pozwolić im się przeprowadzić przez granice czasu i przestrzeni, słowa i obrazu, poezji i teatru.

Z posłowia Powyższy opis pochodzi od wydawcy.