Pieśni canti - giacomo leopardi (Czuły Barbarzyńca Press)

aka jest ta poezja? Czytelnik, który choćby pobieżnie zapozna się z biografią Leopardiego, będzie sobie zadawał pytanie: jak to jest, że jego życie było tak bardzo nieszczęśliwe, niedługie i tragiczne – życie, w którym, poza starymi księgami, jedynym pocieszeniem były nieliczne przyjaźnie – a tymczasem wśród utworów poetyckich znajdujemy Idylle, znajdujemy poematy opiewające spokój natury, światło księżyca, wieczór przed świętem, gdy cichnie gwar zwykłego życia, chwile, kiedy szczęście nie wydaje się nieosiągalne.

Wiemy, iż w przeróżnych wypowiedziach, zwłaszcza pochodzących z drugiej połowy niedługiego życia, Leopardi napomyka,teraz już nie będzie się poddawał iluzji, iż będzie patrzył na rzeczywistość w sposób trzeźwy – czyli niekryjący rozpaczy, ostry, podkreślający nędzę ludzkiej egzystencji.

Buntował się wtedy przeciwko wyobraźni poetyckiej, która wznosiła go ponad retorykę aktu oskarżenia i która – obok ogromnej inteligencji – była jego największym darem. Buntował się – ale wciąż wracał do poezji, do kontemplacji.

Bądźmy jednak wdzięczni Muzom (nie wiem, komu mielibyśmy być wdzięczni, jeśli nie Muzom) za to, że w pisarstwie Leopardiego utrzymała się ta właśnie podwójność. Gdybyśmy znali tylko jego prozę, nieraz kostyczną, pozbawioną złudzeń, zaliczylibyśmy go do sporego zastępu ładnych pesymistów – obok francuskich moralistów i obok Beckettów naszej epoki.

A tak mamy do czynienia z myślicielem, ale i poetą, niezwykłym, grającym na obu krańcach klawiatury – tam, gdzie jest najgłębszy smutek, i tam też, gdzie mieszka spokojny zachwyt.[z posłowia Adama Zagajewskiego]